<sub>Breed glimlachend zwaaide ze de oude, blauwgekleurde pick-up truck -die net omkeerde- uit. 'Dankjewel!' Riep ze de chauffeur nog na, waar ze een opgestoken hand als reactie kreeg. Tevreden gesteld draaide de jongedame zich om terwijl ze de goedgevulde, legergroene rugzak over haar schouder gooide. Ze was één van de gelukkige backpackers geweest die een lift had gekregen. En een behoorlijke lange ook nog. Geheid dat ze wel een uur of drie had gezeten, waarvan ze een deel nog geslapen had. Daarvoor had ze de mannelijke chauffeur genoeg vertrouwd. Soms kon je het aanvoelen. Aanvoelen wanneer iemand oké was en wanneer niet.  De mensheid was lang zo slecht nog niet. Echter nu stond ze in een stil maar prachtig bos. Zonder een kaart of enig idee waar ze zich bevond. Ze had enkel één weg die ze af kon lopen. Wie wist waar ze uit zou komen, of hoelang die wandeling zou wezen. Een onbekend avontuur. Dit was precies de reden waarom ze was gaan backpacken: het onbekende. In situaties terecht komen waar ze nog geen ervaring mee had. Ze wilde de wereld ontdekken. Mensen leren kennen. Speciaal daarvoor had ze een jaar vrij genomen van zowel werk als de studie waar ze mee bezig was. Want hey, hoe kon je van je jeugd genieten als je je constant focuste op de toekomst? Hoe kon je chill blijven onder de enorme druk die de beschaving op je legde? Chere was ervan overtuigd dat ze de juiste keuze had gemaakt. Gewoon een jaartje ontvluchten aan de drukte. Een jaar lang aan jezelf denken en bijtanken.
Na eens diep adem te hebben gehaald begon ze stappen vooruit te zetten. Ergens wilde ze weten wat de tijd was. Ze wilde hoe dan ook een dak boven haar hoofd hebben wanneer de avond vallen zou. Zelfs al was ze in voor wat spanning, slapen in een bos, in een onbekend gebied, stond niet bovenaan haar lijstje. Tenslotte kon ze absoluut niet overweg met het tentje dat ze dag in, dag uit meesleepte. Bij de paar keer dat ze hem op had moeten zetten, had dat een eeuwigheid geduurd. Dan had ze weer ruzie met de stokken, dan weer met de haringen die ze niet fatsoenlijk de grond in kreeg. Nee, ze waren geen vrienden. Zo'n opklap tentje was vele malen gemakkelijker geweest. Dingen waar je achteraf pas achter kwam. Ze haalde een hand door haar lange blonde haren, zachtjes neuriënd. Haar groene kijkers scanden bewonderend de omgeving, alsof ze nog nooit een bos gezien had. Ze moest toegeven dat ze sinds het begin van haar reis meer respect had gekregen voor de natuur.  Totaal onverwacht viel ze voorover. Gestrekt lag Chere over de weg, de rugzak enkele centimeters van haar verwijderd. Verbouwereerd knipperde de jongedame haar ogen. Holy shit. Wat was er zojuist gebeurd? Langzaam drukte ze zichzelf omhoog, achterom kijkend. Daarbij zag ze de boosdoener: losse veters. Het duurde even voordat het kwartje gevallen was, waarna ze in de lach schoot, wat ze snel dempte door haar hand voor d'r mond te slaan. Een meid dat alleen op de weg zat te lachen. Als iemand dat zou zien zouden ze haar voor gek verklaren. Grijnzend begon Chere de veters weer te strikken. 'Godzijdank dat niemand dat gezien heeft,' mompelde ze tegen zichzelf, nadat ze overeind was gekomen.

|| Open ||</sub>

_{Nicolas moest even zijn hoofd leeg maken en waar kon het beter dan in het bos. Gelukkig was de zon verdwenen achter de wolken en zag het er ook niet naar uit dat hij daar nog achter vandaan zou komen. Hij voelde de zon nog wel branden op zijn huid maar niet genoeg om hem daadwerkelijk in vuur en vlam te laten zetten. Nicki had zijn handen diep in zijn zakken gestoken van zijn leren jack en liep het pad af tussen de bomen door. Zijn loopje was haast huppelend zo lichtvoetig was hij. De geluiden die zo herkenbaar waren wist hij buiten te sluiten maar er was een geluid dat niet thuis hoorde in het bos. Het was een zacht geklopt aan de andere kant van het bos. Nicki spitste zijn oren en keek in de richting waar het geluid vandaan moest komen. Naast het zachte geklop kwam er ook een doffe klap, gevolgd door een lach. Nicki kon zijn nieuwsgierigheid niet op en schoot tussen de bomen door naar de andere kant van het bos. De afstand die hij aflegde zou een normale mens een halve dag over doen. Nicki deed er een aantal minuten over. Hij stond stil achter het meisje dat zo juist gevallen was. Ze mompelde iets wat hij duidelijk kon verstaan en hij glimlachte breed. Een nieuweling.
"Dat hoop je." Zei hij met dezelfde grote glimlach. Hij stak zijn hand voor het meisje uit zodat hij haar overeind kon helpen. Zijn charmante en speelse glimlach wist vele sterfelijke om te tuin te leiden en niets anders achter hem te zoeken dan een dood normale jongen die deel uitmaakte van Blackwood.
"Je bent wel erg ver van het dorp verwijderd." Zei Nicki. "Of was dat met op zet?" Vroeg hij. Misschien had ze het idee gekregen om in het bos te gaan kamperen, aan haar tas gezien was het niet eens zo gedacht. Al zou Nicki het wel afraden, er liepen nog al wat vreemde wezens rond die niet zo redelijk waren als hijzelf.}

_{Goed, ze had de blunder van de dag weer gemaakt. Top, leuk, nu hoopte ze dat de rest van de dag soepeltjes zou verlopen. Zonder enige stommigheden. Ze had daar haar twijfels over. Wanneer het eenmaal begon kwam er geen einde meer aan. Een ongewenste vooruitzicht. Als ze ergens heel aan wilde komen, moest ze gang gaan maken. Ja, vanaf nu zou ze goed gaan opletten. Geen verrassingen zouden haar meer overvallen. Geen omhoog gegroeide tak die haar omver zou halen. Geen dier dat haar het stuipen op het lijf zou jagen. Chere verzamelde haar goede zelfvertrouwen bij elkaar en wou overeind komen, maar een stem verstoorde haar handeling. Haar hart leek een sprong van een meter te maken, daarbij enkele slagen missend. Nog net kon ze een hoge gil deels inhouden. Ze had haar lippen hard op elkaar geknepen, waardoor de gil gedempt werd en meer klonk als een piep. Geshockte ogen richten zich op de persoon achter haar, die ze eerst onderzocht voordat ze de uitgestoken hand daadwerkelijk aannam.
’Well, ik ging er min of meer van uit,’ grijnsde Chere, terwijl ze haar vingers rondom zijn hand sloot en in de benen kwam. Hoewel hij de dader was van de misdaad om haar hart zo op de hobbel te brengen en haar net gestelde visie aan diggelen sloeg, was ze dankbaar dat hij haar overeind geholpen had. Haar mondhoeken vormden een vriendelijke glimlach. ’Besluip je mensen altijd zo?’ Het had meer plagend geklonken dan serieus. ’Maar men, ik ben blij dat m’n rikketik het nog doet.’ Onbewust legde ze een hand op haar borstkas. ’Je had me goed te pakken.’  Je door niets of niemand laten overvallen. My ass.
Rustig pakte Chere haar rugzag weer op, hopend dat d’r mobieltje niet gesneuveld was tijdens de val. Hoewel ze zich gelukkig voelde met de vrijheid die ze had, vond ze dat beetje contact met het thuisfront best belangrijk. Ouders bleven immers je ouders. ’Dorp? Is er een dorp in de buurt?’ Dat beurde haar humeur nog meer op. ’Ik reis maar wat rond. De lift van vandaag dropte me hier,’ sprak ze nuchter. ’Wel een mooie omgeving.’ Voor de zoveelste keer keek ze nog eens rond. Een paar dagen ronddwalen door deze bossen was zo’n slecht idee nog niet eens. Haar blik eindigde weer op de jongeman. ’Chere is de naam trouwens,’ glimlachte ze.}